KEDİM

                                                                        KEDİM

İlk görev yerim Aksaray'a geldikten sonra aklımda hep bir kedi besleme düşüncesi vardı.Zaten daha önce evimizde kedi beslediğimizden kedilere pek yabancı değildim.

Okulların başlaması ile birlikte öğrencilerime bana bir kedi bulun dedim.Belki de kalabalık bir aile ortamından tek başına kalmak beni bu düşünceye itmişti.Sonunda bir kedi buldum.Ama bakabileceğimden pek de emin değildim aslında.

İlk günümüz şöyle geçti:Akşam oluyordu.Getirdim biraz ekmek verdim.Hayvan ne kadar acıkmışsa hemen yedi yuttu.
Sonra biraz süt koydum önüne.Ondan da biraz içtikten sonra hemen divanın altına kaçtı.Bilirim kediler ilk geldikleri yere hemen alışamazlar ve saklanacak bir dip köşe bulurlar.

Bir iki defa divanın altından çıkarıp sevdim fakat fırsatını bulur bulmaz yine divanın altına kaçıyordu.Kendi haline bırakayım, nasılsa zamanla alışır dedim.Nitekim öyle oldu.

Bir iki saat sonra ortalığa çıkmaya başladı.Ben evin içine pislemesin diye birkaç defa banyoya götürdüm ama paşa gönlü çiş yapmak istemedi.Hem dedim el kadar hayvanın pisliğinden ne
olur ki.Öğretene kadar sabretmem gerek diye düşündüm.Vakit geçtikçe birbirimize ısınıyorduk.Zaten yüzündeki sevimliliği, masumluğu kendisini sevdirmeye yetiyordu.

Birkaç defa sevip okşayınca baktım yanıma geliyor.Anladım ki o da sıcak bir elin yakınlığını arıyordu.Zaman zaman miyavlayıp gözüme bakmasına bir anlam veremedim.Ama bir isteği olduğunu tahmin ediyordum.Baktım okşadıkça susuyor elimi çekince elimi arıyor.

Yatmaya hazırlanıyordum ki baktım kucağımda uyumuş.Uyandırmaya kıyamıyordum ama benim de yatmam gerekiyordu.Yavaşça dizlerimden alıp divanın üzerine yatırdım.Baktım uyumaya devam ediyor.Yatağımı serip uzandığım zaman kediye baktım mışıl mışıl uyuyor.

Kendi kendime dedim ki bir divanda kedi bir divanda ben garip garip yatalım bakalım.Kedim tek göz evimde can şenliğim olacak diye düşündüm.Birbirimize arkadaş olacağız.o an yalnızlık ve kediyle benim ayrı divanlarda uyumamız içime bir hüzün çöktürdü.Bir gün bu satırları belki tebessümle okuyacağım.

6 Eylül 1994 AKSARAY